In het café zat stadsdeelvoorzitter Tanja Jadnanansingh. Ze reageerde enthousiast. Donderdag 17 juli 2025 startten we met iets nieuws en bijzonders: de Sociale Tafel van het Odensehuis in Amsterdam-Zuidoost. Elke week komen we samen in Café Hemelsbreed, om – onder het genot van koffie en verse appeltaart – met elkaar te spreken over het leven met dementie. Of je er nu zelf mee te maken hebt of als naaste betrokken bent, aan deze tafel is ruimte voor herkenning, steun, een goed gesprek… en vooral: menselijkheid.
De eerste bijeenkomst begon meteen met een glimlach. Alleen al de reis naar het café bleek een avontuur – niet iedereen had een OV-kaart of bankpas bij zich. Maar we kwamen er samen uit, met een creatieve oplossing én een hoop gelach. Het voelde meteen alsof we in hetzelfde schuitje zaten.
Alsof het zo moest zijn, zat in het café ook onze stadsdeelvoorzitter Tanja Jadnanansing. We konden haar spontaan vertellen over deze nieuwe wekelijkse ontmoetingsplek, en ze reageerde enthousiast. Een mooie start!
Onze eerste twee gesprekspartners kenden elkaar al van de wekelijkse inloop, maar merkten hoe fijn het is om wat langer met elkaar te praten. Er ontstond al snel een open, warme sfeer waarin veel gedeeld werd. Zo spraken we over hoe dementie zich heel geleidelijk in iemands leven nestelt – vaak zonder dat je het meteen doorhebt. Over hoe lastig het soms is om niet geïrriteerd te raken door vergeetachtigheid, terwijl je weet dat niemand daar iets aan kan doen.
We hadden het ook over de waarde van blijven genieten van leuke dingen. Over praktische zorgen, zoals vervoer: bijvoorbeeld het RMC dat in Nellestein niet tot aan de deur komt, wat een drempel vormt als je slecht ter been bent. Hoe kom je dan nog bij een fijne dagbesteding?
Eén van de deelnemers deelde zijn gewoonte om ’s avonds zijn dag rustig te overdenken. Daardoor kwam hij zelf ooit tot het inzicht dat het tijd was om te stoppen met autorijden – en ook met alcohol. Dat soort gesprekken zijn zó waardevol. We spraken ook over korte nachten en slecht slapen, en over persoonsalarmering. Voor één van de aanwezigen een fijn idee: dat je bij een val of als je angstig bent, altijd iemand kunt waarschuwen. Een ander dacht dat hij zelf zo’n alarmknop niet had, tot hij ineens op zijn pols keek en zei – met een grote lach: “Oh, vergeten… ja, Alzheimer toch?” – en we lagen allemaal dubbel. Zulke momenten blijven je bij.
De komende weken blijven we doorgaan met deze bijeenkomsten, tijdelijk vanuit het Campanile Hotel bij metrohalte Gaasperplas. Na de zomervakantie keren we terug naar Café Hemelsbreed, onze vaste plek.
We willen deze ontmoetingen straks ook graag openstellen voor mantelzorgers – want ook zij hebben behoefte aan herkenning, een luisterend oor en een moment om op adem te komen.
Het begin is gemaakt. En wat voelt het goed.